Wstaje z uśmiechem nowy dzień
I twarz zwraca ku słońcu
Na trawie rosę poranną ogląda
Dzięcioł co puka mi w okno

Wróbelki głośno śpiewając do wierzby się zwróciły
Lecz ta liście od nich odwraca
Po gałązce płyną krople łez
Bo ze smutkiem nie daje sobie rady

Wtedy żal wszystkich pogrąża
Bo tak naprawdę to nikt nie wie
Czemu wierzba jest ciągle płacząca

Może coś się jej stało?
Może słonka jej za mało?
Każdy wróbel, bocian, ja
Nie wie czemu wierzba ta
Taką smutną minę ma