- Bożenie Korskiej

słońce cofa się w popłochu

z dnia na dzień

ubywa mu mocy

i coraz wcześniej trzepocze

o szyby

ćma nocy



powraca owoc do nasienia

przechyla się ku jesieni ziemia

zachodzi mgłą lustro nieba

w tym lustrze niczym odrzucone

posmutniałe rzeczy

odbijamy się pomniejszeni



bo przekwitły w nas wonne metafory

i na dłoni usypana garść popiołu

z wszystkich miłości majowych



bo grzechocą w nas już pola makowe

jak zamyślone nad marnością świata

filozofów zasuszone głowy