Kiedy Bóg się gniewa, dla poetów nastaje czas zbiorów,
zliczyć muszą wszystkie zesłane plagi i odczytać sens
ukryty w znakach. Zważyć dokładnie milczenie, nim
w jego czarnoziemie zasieją ziarna bluźnierstw i modlitw,
z których większość obumrze - jak zawsze jest ze słowami.

I najtrudniejsze, najtrudniejsze ze wszystkiego: pochować
swoje marzenia w płytkich, pozbawionych tablic, mrocznych
grobach wierszy, na których nikt nigdy nie zapali znicza.

Wreszcie są gotowi, Jego gniew staje się ich gniewem, wtedy
wybierają drogę na skróty, śpieszą się, jakby nie uciekali
przed czymś, lecz zmierzali ku czemuś, co jest ciszą sprzed
czasów burzy słów, co szaleje w ich udręczonych umysłach.