kłamiemy bardzo ale za to często
musząc z tego tłumaczyć nierzadko
z pomocą gwiazdek konstelacji w
do brzydkich wyrazów przypisach

które obcymi wydają się zrazu lecz
nim język nimi zdołasz pokaleczyć
w dwójnasób zostają bardziej niż
twoje słowa pierwsze ostatnie jakie

klamrą być miały a zostały matnią
imbrykiem dzbanecznika z którego
miód lodu uczucie wytrąca głodu
kalorie w zera mieniąc stopniowo

kelwina by była jasność że jak pies
pendereckiego łże poeta z nut ale
nie na czarne idzie mu ten trud
bo kłamstwo to wina jest obojga

osób tej która kłamie i tej która
słucha słowo zatem dając jad wam
poprzez oczy sączę wprost do ucha