spoglądam w zwierciadło prawdy
zimowe zamiecie
ziębią serce
okrutne są wiatry
które dławią słowa
wypowiadam zaklęcia
na które liczyłam
bezskutecznie
błysk światła
w nieskończonej nocy
czyni ze mnie głupca
słońce w zenicie
rzuca cień zwątpienia
na moje oblicze
nie ma większego bólu
niż ten z pożądania
każde wspomnienie jak strzała
ropieje w moim sercu
nienawidzę patrzeć
jak znikasz
czas posiada moc
leczy nadzieję
mnie omija