w ulicznej bramie podmiejskiej kamienicy
pod neonami gwiazdek hoteli
nikt nie zliczy stojących przy asfaltach
ruchomych afiszy

pod nagim logo skrywają coś więcej
udając twarde z wyboru
na podobraziu delikatności papierowej
często rozdarte między życiem i domem

wytykane palcami
parzone spojrzeniem
zamykają w myślach świat marzeń
odprowadzając dzieci do szkoły

uwielbiają zakupy
nic nie sprzedają
nawet ciuchy wspomnień
wyrzucają z pamięci

codzienność to sen
koszmarna śpiączka

w nadziei wybudzenia
rozdarty afisz
oddycha marzeniami

kredka do oczu
łzy
tamą trzyma

szpilki to nie kapciuszki
a logo to nie imię