Gdy wiosny były młodsze, a świat jeszcze mały,
ściany domu wabiły jeszcze farbą świeżą,
lipy kwitły przy drodze, tam gdzie pnie ich leżą,
a przydrożne topole mniej cienia dawały.


Wtedy chciałem napisać list, którego słowa
dźwigam przez wszystkie lata, jak dług niespłacony.
Twój śmiech cichy, spojrzenie madonny z ikony,
miałem w wierszu opisać i go podarować.


I tak, jak stary głupiec, gdy go ktoś okradnie,
cofa się kręci w kółko, grzebie po kieszeniach
- pochylam się w ciemności i błądzę bezradnie


w dawnych miejscach, na kartkach wytartych notesów...
Nie odczytam już szyfru Twojego imienia,
w labiryncie nazw ulic, nie znajdę adresu.