Te pola będą rozkwitać,

jak zawsze co Wielkanoc,

ponad morderczy wysiłek

przetrwa konicz i ziarno.

Po wojennych pożogach

nie uchowa się ślad

W niewyczerpanej miłości

powtórzy się świat.



Ta gwiazda będzie jaśniejsza,

niż majestat władzy,

której zbrodniczy mozół,

sam siebie w końcu zabił

Nawet gdyby przetrwała,

tego blasku nie przyćmi,

bo to gwiazda miłości,

wieczny ogień ją wyśnił.



I wiatry będą przemykać

między listowiem co wiosnę,

i zmartwychwstaną trawy,

zieleń ugory porośnie

A morza młyn będzie huczał,

z wiecznością planet zbratany,

i po człowieczym upadku

nawet mit nie zostanie.



Tylko serce przechowa

zgryzoty ustawiczne,



do czasu? gdy pękną okowy

i obłęd z planety zniknie.

To, co było wzgardzone,

znowu okryje się chwałą.

Struchleje fałszywa moc,

miłość pokona małość.