Rozpalony płomień nadziei,
iskra, która porwała wielu,
do wiecznej przepaści raju,
radość na ziemi, zgrzytanie zębów dalej

świat spokojny, zniszczony,
nareszcie samotny pozostawiony,
za umarłą częścią siebie,
tęskniący ze śmiechem,

na tym gruzie, marmurze
odbuduje ziemia, samą siebie,
powróci do zniszczonej,
cywilizacji matki natury,

i gdy znowu obudzą słońce,
księżyc, pozostanie,
wieczny, pamiętający, o nas,
wiecznie zagubionym człowiecze.