Niczym krawiec serca, krajczy lekkich koni,
co imają się znaków na końcu swej drogi,
podkową zbyt ciężką dla takiej pogoni
oddaję Ci ciało w cięższy zastaw progu

by już przestać pytać jak się kraje pióro,
jak ponieść podkowę wysoko, nad głową,
by się opowiedzieć pegazom - jak szczurom
jak dni w próg wrastają, zgięte nowomową.

Dziś muszę ukroić, gdzieś, z kawałka siebie,
dla siebie samego kilka łat z pamięci,
choć bososkrzydły pegaz - szczur, zastygły w niebie,
pod piórem przestrzeni nieustannie nęci.

Naprzeciw czekania i serce nie stanie.


Pegazom, jak szczurom, samotne konanie.