kwietniowej nocy z kompletnej ruiny
jaką ta strzecha na spróchniałych belkach,
wyszło, gdzieś koło dwunastej godziny,
sześcioro mopków na świat, radość wszelka
znikła, gdy rano, wiatr, co dawno nie deł,
dmuchnął, z sześciorga ostał tylko jeden,

a w szale matkę ludzie wypatrzyli
i jak za diabłem z widłami, kijami,
sierotą stał się jedynaczek w chwili,
głód, chłód i jeszcze jakby znów wiatr zamilkł
i cisnął deszczem, dziurawiąc poszycie
ścian z dech spróchniałych, co dawały skrycie,

musiał do drzewa, nie wiedząc co drzewo,
bo ślepy, w locie uchwycił motyla,
gadaj mi zaraz, a motyl, bądź nie bądź,
przez krople musnął - czemu nie zabijasz,
gdyś nietoperzem? mopek słysząc owo,
łupnął skrzydłami i owadzią głową,

a gdy już wisiał na dębie, gdzie z kory
trzask się dobywał jak tam, gdzie się zrodził,
słońce od rana uczyło pokory
i tak, jak grusza na wierzbie, by do dziś
zwisał, lecz z wiatru, chmur darciem do burzy,
jął ogień złazić i mopka wykurzył,

i tak w bezdechu, dolatując głazu
wyprzedził jeszcze, grzmotu dren, lecz w błysku
pojął go pazur boskości, od razu
na skale zarys po skrzydłach i pysku,
kto lubi czytać temu do poduchy
bajda cedzona w kamienne okruchy,

wyśnij historię nie wiadomo o czym,
jeśli ci czego nie tęskno i nie żal,
bo nów tu z nową opowieścią kroczy
byś mógł w nią wejrzeć bujaniem Szulmierza
i kiedy ze snu otworzysz oczęta
zapomnisz - jaka to miała być puenta?