Posłuchaj! Posłuchaj!
zakurzony fotoaparat ciszy smugi
świetli cienie podcienia rozstawione nogi
statywy od niechcenia spłaszcza
oddaje kolor za trwałość

słyszysz? słyszysz?
dzieci z biednej wioski
na widok twego czarnego aparatu
wyciągają swoje poobijane
i na dźwięk każdej twojej migawki
widzisz dwanaście pstryknięć

zabierzesz swój aparat ich dusze
i swoją kartę pamięci do zamorskiego
kraju a one spieszą się również
by przed zachodem słońca opatrzyć
swoje rozcapierzone oczy
nim noc ujawni że w ich aparatach
nie ma karty ani kliszy