odi profanum vulgus et arceo



wyobraź sobie, że rankiem stanęła w rogu łóżka,
gdy byłeś jeszcze pijany i pokazała ci serce - serce
wierne, obnażone od pasa w dół, a ty natychmiast
zasłoniłeś własne, bo nie cierpisz tej symetrii. i nagle
zobaczyłeś, jak obracając się gwałtownie leci na ciebie
ziemia, a wszystko wokół przesadnie realne - tak bywa
kiedy się nie śpi całą noc - załóżmy, że wiem, o czym
mówię - leci z wrzaskiem podsycanym paroksyzmem
wściekłości, bo tylko ludzie, którym w żyłach płynie
chamska krew mogą się tak ześwinić - no i wszystko,
mignie niosąca ulgę myśl, jak Boga kocham, jesteś
już tam zbyteczny. dajesz spokój chiromancji, stukasz
jeszcze w szybę, żeby mogła zobaczyć, jak znikasz

i jesteś wolny! więc pies ci mordę liże - załóżmy, że
sobie to wyobrażasz - i znów: leżysz w tamtym łóżku,
które ci ktoś odstąpił, gdy byłeś jeszcze pijany i nagle,
gdy w oświetlonej zapałką twarzy próbujesz rozpoznać
własną, widzisz, jak obracając się gwałtownie leeeci
na ciebie ziemia - a wszystko wokół przesadnie realne,
tak bywa, kiedy się nie śpi całą noc - załóżmy, że

to już nie minie