Leszkowi Kolczyńskiemu





dni jak płonące hasiora sztandary

w podmuchach wiatru żarzą się i trzeszczą



emocje stadionów gorączkowe sny

wszystko to tylko wieczności opałem



o zimne ognie złości łzy miłości skry

tych kilka róż uratowanych z płonącego lasu



zwęglonych znaków drukarskich ot cała historia

więc czy warto z zapałem rzeźbić dzień po dniu



płoniemy w brzasku i blasku

pośród nocnej ciszy



skwierczą minuty w zegarku

i gwiazdy na niebie



płoniemy jasnym blaskiem życiodajnym blaskiem

by nie wystygło wszystko i stało się martwe



1994