 |
Nawigacja |
|
|
Wątki na Forum |
|
|
Ostatnio dodane Wiersze |
|
|
|
Wiersz - tytuł: Na spalenie klasztoru norbertanek |
|
|
Dziś jest tu strasznie, matko, czas nieruchomieje,
a w całym naszym domu nie ma już nikogo,
nikt nam nie powiedział, że tracisz nadzieję,
że zakryłaś ciałami pożar pod podłogą.
Ubywa nam pościeli, jest mniej ciepłych nocy,
powoli nas umniejsza śmierć chrystusooka,
na polach za klasztorem, jakby zwid proroczy
kosteczki się z nas sypią po popielnych drogach.
I nie mamy, mateczko, żadnych darów mowy,
uczyłaś nas modlitwy, nie słów okolicznych,
złożyłaś nasze usta w dumny sen zimowy,
zlituje się nad nami Pan Bóg wulkaniczny.
Kiedyś tu powrócimy na chmurach ognistych
i zejdziemy do wioski, by wyrównać krzywdy,
ty też pójdź z nami, matko, i ręką kopisty
na rękawach habitów wyszyj znak oliwny.
Dodane przez Półksiężyc
dnia 27.12.2009 08:09 ˇ
10 Komentarzy ·
745 Czytań ·
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
dnia 27.12.2009 08:25
Piękny bardzo plastyczny i realistyczny wiersz Polksiezycu,niczym z płotna Goyi, w dobrej rymowanej konwencji .;.
Pozdrawiam serdecznie poswiatecznie:) |
dnia 27.12.2009 09:45
Podziwiam autora za umiejętność wyszukiwania ciekawego tematu dla tego spójnego cyklu. Zawsze ze zniecierpliwieniem czekam, jaki będzie w w następnym utworze. I tym razem bardzo ciekawy. Klasztor dwukrotnie spalony, a jednak odbudowany. Szczególnie ujęło mnie to nawiązanie do legendy o śpiących rycerzach. Pozdrawiam serdecznie |
dnia 27.12.2009 10:38
nie wiem, tak czytam Cię i szanuję Twój stosunek do Boga, Kościoła, każdy ma prawo wierzyć. Jednak ja mam trochę inny pogląd na to wszystko, inaczej odpieram "te sprawy", więc Twoje wiersze będę odczytywał jako wyraz pewnej naiwności. Te klasztory, prorocy, Bóg w Twoich utworach (bo odnoszę się do kilku innych) cóż, mnie nie przekonuje taka tematyka, jednak mimo wszystko warsztatu nie odmówię.
Pozdrawiam serdecznie. |
dnia 27.12.2009 13:15
Pieśń Zeloty.
Nie znam background'ów, ale to tak plastycznie zaśpiewane, że niejeden mogę sobie domyślić.
I przez to - dziękuję.
Pozdrowienia! |
dnia 27.12.2009 14:19
Pierwsza strofa była jak cios - "zakryłaś ciałami pożar pod podłogą", druga otworzyła oczy, trzecia kazała pochylić głowę nad prawdziwością twych słów, a czwarta obudziła jakąś taką irracjonalną nadzieję... Bardzo, bardzo na tak:) |
dnia 27.12.2009 14:44
odbieram wiersz na kilku płaszczyznach
obrazowanie jak u starych mistrzów
podziwiam warsztat
ja biały poeta bez rymów |
dnia 27.12.2009 15:15
Bardzo wszystkim dziękuję za pochylenie się nad norbertankami.
Jarku, zaciekawiło mnie Twoje spostrzeżenie co do Goyi - o jakich płótnach mówimy? Cieszę się, że konwencja rymu nie okazała się zbyt archaiczna, warto w estetyce czasami iść drogą ryzyka.
Janino, bardzo ciekawa interpretacja, zwłaszcza w związku z porównaniem sióstr do śpiących rycerzy, dziękuję. Wiersz nawiązuje do autentycznego wydarzenia - spalenia klasztoru sióstr norbertanek w Bochni w II połowie XVIII wieku. Dziękuję za dobre słowo o cyklu, właściwie zapoczątkowanym już od wiersza "Apostołowie".
Rocznik90, na początek dziękuję za szczere odniesienie do moich tekstów. Chciałbym, żeby oddzielić religijność podmiotów lirycznych tych wierszy od ewentualnej religijności autora (nie chcę tego rozstrzygać, bo nie w tym rzecz). W "Norbertankach" celem jest rekonstrukcja tego, co mogła myśleć prosta wiejska dziewczyna żyjąca 200 lat przed nami, o której można by powiedzieć "pobożna" i która ginie w pożarze domu zakonnego. Co znaczyła "pobożność" wówczas wśród prostego ludu? To nie jest spojrzenie naiwne, ale inne, my się oczywiście przed tą innością bronimy poprzez etykietowanie "naiwne", "niedojrzałe", ale chyba w rzeczywistości to jest nasza reakcja na to, co nam obce i nieprzyswojone. Poza tym, to nie musi być czysta moralność religijna, być może to moralność ludowa mówiąca po prostu: "oko za oko, ząb za ząb", widać to - mam nadzieję w ostatniej zwrotce. Zakonnice pochodzą z ludu i zapewne nie jest im obce również takie "moralne" uczucie, jak zemsta, czyli pragnienie wyrównania krzywd.
Olszycu, chciałem, żeby było jak najprościej i żeby backgroundy nie zamazywały idei wiersza. Cieszę się, że się udało z tą plastyką:).
Ani, i niech ta nadzieja pozostanie. Cieszę się z ciągłości odczuć:).
Keradzie, jak u starych mistrzów, dziękuję za komplement, chyba to na wyrost:). Pisałem po dużej dawce Brodskiego, zwłaszcza po kilkakrotnym odczytaniu jego "Muchy". Szczerze polecam, nie tylko "Muchę", ale cały wybór wierszy J.B. pt. "Tylko tym byłem".
Serdecznie pozdrawiam i dobrych dni i nocy w Nowym Roku życzę. |
dnia 27.12.2009 18:51
Historia Norbertanek przybliżona w bardzo interesujący sposób, to jak cicha skarga, pieśń żałobna. Refleksyjny, pełny głębokiej zadumy dla mnie.
W zakończeniu jest mowa o wyrównaniu krzywd, ale jest i znak oliwny, symbol nowego życia, nadziei i pokoju, którym Bóg zamierza obdarzyć zakonnice po klęsce pożaru. Tak odczytuję, czyżby pokój miał nastąpić po wyrównaniu krzywd? |
dnia 28.12.2009 10:49
Dziękuje, Komaj. Tak, wiele w tym miało być z pieśni żałobnej, ale i z pieśni nowego życia, jak piszesz. Myślę, że po wyrównaniu krzywd powinien nastąpić wyczekiwany pokój. Przynajmniej w to wierzą te, które zostały skrzywdzone.
Z pozdrowieniami. |
dnia 04.01.2010 18:04
Urzekł mnie, a wiesz czym Półksiężycu? -właśnie konwencją rymu, już nie archaiczną, ale klasyczną, polską, trzynastozgłoskowiec, jak w "Panu ..."
Ten, kto dziś tak pisze, i to jeszcze jak !, naprawdę zasługuje na duże słowo uznania.
Pozdrawiam. |
|
|
|
|
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
|
Pajacyk |
|
|
Logowanie |
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
|
|
|
Aktualności |
|
|
Użytkownicy |
|
|
 Gości Online: 8
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanych Użytkowników: 6 439
Nieaktywowani Użytkownicy: 0
Najnowszy Użytkownik: chimi
|
|
|
|
|
|
v6.01.7 © 2003-2005![[www.pajacyk.pl]](/fusion/images/pajacyk.gif)