zostaną po mnie
białe kartki ozdobione słowami
obleczone w miłość
spojrzenie aż po horyzont krawędzi
gdzie przestrzeń zagina się
i na styku dobra i zła
staje sie prawdą
pamięć ukryta między wierszami
wzdłuż i wszerz
jak krzyż przypięty do ściany
na którym słowo stało się ciałem
Twój uśmiech Panie codzienny i łaskawy
wierszem zapisany

i co jeszcze po mnie zostanie
zwykła dziura w istnieniu świata
o której nie będą uczyć na lekcjach historii
a która będzie małą wyrwą w ścianie płaczu