Ponoć najpiękniejszą rzeczą w świecie
jest zakochać się w kobiecie.
Ale jak to bywa rutynowo,
każdy pan kieruje się urodą.
Lecz niestety, jak wiadomo
kibić nie jest wiecznie młodą...
Czas ucieka, zegar tyka,
z nim i piękność w parze znika.
A co potem? Co zostanie?
W czym się kochać drogi panie?

Powiesz: nie wiem, nie poznałem,
co prócz ciała pokochałem.

[...]

Ano prawda, młode oko
nie zagląda zbyt głęboko.
A w tym rzecz najistotniejsza,
że we wnętrzu najpiękniejsze
są klejnoty, które wzrokiem
nie dostrzeżesz z dniem, ni z rokiem;
tam dla oczu niedostępna
tajemnica prawdziwego piękna.
Tu i zmysły nie wskórają,
nie dostrzegą, nie wyczają...
Tu i mądrość twa nie pozna...
Myślisz: sprawa jest żałosna!
Bo cóż kochać? Nie wiem!
A jak coś, to jak? Też nie wiem!

Powiem tyle: zostaw wszystko,
nasyć swoje ciało pustką,
tylko zrób w niej małe miejsce
małe - na ogromne serce;
nawet dwa, by obok twego
zabił duet szczęścia prawdziwego.
Bo nie wieczne to, co widać,
co oczami da podziwiać.
Bo nie piękne co na zewnątrz,
szczęście mieszka tutaj -
wewnątrz...