Non scholae, sed vitae discimus

Doroślałem, gdy w Chrobrym dojrzewała wiara
na polskim. Młodym umysłom szczepiono Norwida
między wersami Romantyczności. Uczułem się biologii
z moją dziewczyną. Nie widział mnie nauczający

Ryba. Nie powinien mieć głosu, ale wtedy miał
legitymacje i czerwienił się. Nie mówił prawdy, żył
w tej historii i ja byłem wciąż. Zbudowany z naszych
ideałów. Pochód za pochodem i znowu w drogę

biegłem ochoczo, kiedy na Chemicznym zawrzało
pod dygestorium. Pioruniany urywały nieostrożnym
ręce. Te, co miały bić brawo, kiedy nadchodziła trzecia
Rzeczpospolita. Dobrze słyszałem przyszłego Premiera.

Dziś stoję oniemiały. Przecież uczymy się nie dla szkoły,
lecz dla życia. Miałbym iść między skały? Kiedy ciągle
nieodrobiona lekcja polskiego. Płonna wciąż nadzieja
wypełnia urny, w których my tak różni. Obok siebie.