Mylą się tropy. Rysują się krzywe kreski,
kredki się łamią. Jak tylko coś się wydarzy,
zaraz znowu się dzieje, drugi raz, ale tak jakby
wcale nie było miłości.

Nasi są blisko już, prawda? Już za zieloną granicą.
Brudnym śniegiem się piszą ku nam: są coraz bliżej.
Wiozą nam tamto, co wiesz. Trzymają to zawinięte
w stare gazety i szmaty, trzymają to w cieple,
przy sercu: będą tu lada dzień.