Niebywałe jak odchodzisz w pokoje bez klamek,
spróchniałe krzesło kochasz jak przyjaciela,
dzielisz z nim samotność,
za oknem pory roku
zmieniają tylko dywagacje,
ile wiosną, ile latem. W morzu rośnie spętane wiatrem słońce.
Dojrzewasz za oknami, w pyle.
Od dnia uczysz się pływać.
Zwieszasz ręce zwijasz się jak gąsienica.
Opis ciebie jest jak portret z jaskrą, kim jesteś,
nie otwierasz drzwi.

Clochardem z tekturą,
duchem latarnią.

Cudem