smutek za dwoje
przeżywany skrycie
zdradą smarowany
chleb powszedni

natykając się niby przypadkiem
w jedynym parku miasteczka
od dawna nie licytując szczęściem
z naszych rodzin zastępczych

gdy spotykają się oczy
widać wyczekiwanie
kto porzuci dumę
weźmie na siebie winę

gorący kamyk
przerzucany z rąk do rąk
rozdzielająca ściana ognia
ze słów nie zgaszonych w porę

nadzieją pierwsze miłości
dorastających dzieci
nie ma szczęścia bez prawdy
pouczamy je wytrwale