dzieciństwo, jak wiklinowa łódka
popychana stu konnym dieslem, jak
cień który wkłada w usta monetę -
włada kończynami, milionem słów
i każdą kobietą którą miałeś.

na czarnych szczytach szron
rozpada się pod zgrubiałą skórą -
pęka kość, kolejny drogowskaz chłodnych
iskier. ulotny jest rejestr, dryf uskutecznia spadanie,
czas rozpocząć wymarsz w kierunku końca?

składasz się na czerń i biel -
w źrenicach zmęczony horyzont.
dogonić prawdę, oswoić z niej wiązkę?