Sosny stworzyły wokół las
świeżością świtu pachnie mech
głos się zapada w grząski piach
by zniknąć nim się zmieni w śmiech

milczeć najłatwiej pośród brzóz
do białej kory tulić wzrok
i zmienić się po prostu w słuch
jak spokój zmienia wieczór w noc

żywicą pachnie kilka pni
(po burzy został cmentarz brzóz)
kilka pajęczyn wokół nich
twaorzących z rosą zapis nut

w szeleście liści słychać czas
(śpieszy się zerwać kilka z nich)
żeby zatrzymać co się da
z kilku skradzionych z lasu chwil

w zanadrzu znaleźć parę słów
ubranych w ciszę zapach dzwięk
malować obraz z myśli stu
i wierzyć że nic nie jest snem

w kieszeni szyszka mocno śpi
(wiatr ją niechcący strącić mógł)
gdzieś w górze sucha gałąź drży
czy ktoś nie wyrwie jej ze snu

na końcu drogi rozstaj dróg
horyzont płonie w szczytach miast
tak bardzo chce się zostać tu
gdzie chaos ginie w być i trwać