amonit dnia 30.04.2008 10:02:43

Więc: Urodzeni po wojnie

Czytam ten tekst bardziej jako czarowanie rzeczywistości, wrażenie, zmysły niż konkretne wydarzenia, portrety i powiem, że lubię jak tak się pisze (co więcej jak tak daje się wiersz czytać). Ktoś kiedyś powiedział, że jak nie rozumie się wiersza, to nie można go skomentować - zawsze to stwierdzenie budziło mój sprzeciw i ten tekst jest przykładem do mojego "ale". Nie mogę powiedzieć, że go rozumiem w znaczeniu tego słowa - ale wiem, o czym traktuje (a przynajmniej czytam go, interpretuje go sobie), wiem jak na mnie działa, jakie wywołuje emocje.
Zadałam pytanie i dostałam odpowiedź. Pytałam o to, dlaczego ucieka się do zaklinania, do nazywania (niczym rytualne obrzędy inicjacyjne) po imieniu, skąd taka potrzeba... Odpowiedź znalazłam w pierwszych słowach: "więc nadal to samo" i trochę mniej dosłownie ale również sugestywnie doczytałam w ostatnim zdaniu (znamienna klauzule "więc" - ciągłość, powtarzalność - lubię, gdy forma akcentuje treść). Taką rzeczywistość trzeba zaklinać - inaczej jest nieosobista, sztampowa, schematyczna.
I nawet oczywiste zestawienie przeciwieństw płomienie i woda mniej drażni, jeśli się uświadomi, że przecież to część nazywania tego, co jest zawsze tak samo - tyle, ze w takim wypadku chyba poszłabym całkiem na ostro i dałabym ogień i woda. Albo wskaż mi dlaczego właśnie płomień... może nie zauważyłam jakiegoś splotu, którego ogień by nie wytrzymał.
Bardzo podoba się zwrot: "zaklęcia wywołują się same" - ponieważ rozciąga skojarzenia, zaprasza do wejścia w grę.

In nuce: lubię takie pisanie, mam pole do popisu w czytaniu - nie przepadam za prowadzeniem za rączkę, wolę pobłądzić ale samodzielnie ;)

Pozdrawiam.

amonit dnia 30.04.2008 10:25:02

Więc: Wąż morski

Lubisz spójnik "więc" - podkreślasz nim ciągłość, a może też dialogowość tekstów, to prosty zabieg, ale chyba skuteczny.
Ładnie imaginujesz słowami - lubisz wycieczki w wyobrażenia i to jest bardzo smaczne. Troszkę poczytałam komentarze... Hermetycznie - nie wiem, za pewne nie czytam wszystkim wskazówek, jakie dał autor, za pewne idę nieco innym śladem - ale cały czas powtarzam, że w takich tekstach chyba ważniejsze jest odebranie emocji, pewnych tonów niż wyłuskanie nazwy ulicy, numeru domu... Być może się mylę, ale popłynę sobie dalej.
Pierwsza strofa świetnie wprowadza, ma to, czego szukam w słowach - spojrzenie na coś co wszyscy widzimy, ale spojrzenie oczami poety daje nam coś więcej, naddaje. Poza tym wprowadza pewną rytmiczność, niezachwianą i wszechobecną, która realizuje się w wygłosie tekstu (i znów klauzula - chyba autor lubi ten zabieg - ale przecież rodzimy się i umieramy - to też klauzula ;).
Ołuskowane brzytwy - bardzo się czuje - aż przeszyło mnie zimno morza, które przenika bardziej niż jakiekolwiek inne zimno.
Od drugiej strofy jest dla mnie bardzo konkretnie i mam obrazek jak na dłoni - straszny i przerażający; okrutne umieranie.
I to sugestywne siadanie na piersi - każdy kto się dusił kiedykolwiek, wie o czym mowa - bo mam nadzieję, że jednak niewielu widziało zmieruchomiałe oczy wpatrzone w coś, co siedzi na piersiach... Ale przecież od tego jest imaginacja.

Zastanawia mnie tylko zabieg odsuwania całego zdarzenia od podmiotu (ty mówisz, że ona...) - na pewno rodzi to dystans, zatem nieco minimalizuje patos, być może to niezbędny teren dla ostudzenia emocji, dla spojrzenia na takie szarpiące wydarzenie okiem poety - tak sobie wymyślam.

In nuce: tekst bardzo o śmierci, o bardzo okrutnej śmierci, bardzo namacalny a za razem uratowany tym imaginacyjnym spojrzeniem, uratowany przed szantażem emocji - jeszcze gram więcej dosłowności i chyba byłoby za wiele.

Miałam krytykować i z takim założeniem przyjęłam zaproszenie do tekstów - ale uważam, że one wyróżniają się bardzo spójną i zgrabną poetyką, zatem nic na siłę ;). Skrytykuję innym razem ;)


Pozdrawiam.