W pewnym sensie minęły dwa miesiące.

Musimy w końcu umyć okna, bo za każdym razem, kiedy się budzę
wydaje mi się, że pada deszcz. Ludzie z naprzeciwka myją okna,
od wczoraj. Jest płytko, nóż nie wchodzi w ciało, masło jest twarde,
za twarde, by smarować, kruszy się. Zwietrzałą euforią z tych kilku
dni września, wpisanych w złoty środek tak, że można by je oprawić
w ramy. passe-partout ze zużytych mięśni, łokci, miarowo składanych
kolan, łamanych wykałaczek, wyjmowanych naczyń, parujących

metrów kwadratowych, pokoi, korytarzy i tych kap w drzwiach a trzeba już
pisać list. Nocą, bo lubię czuć za plecami ogień, nocą, gdy cierpną
mi palce.



Zobacz, mamy paprykę, cytryny i limonkę. Nie mamy chleba.