wiosna na płotach
rozwiesza kolory
więc czapki z głów
przed dyskiem słonecznym
Izydy rozskrzydlonej
co obfitości rogi wypełni
nowo zrodzonej tęczy

ale my zagubieni
w nostalgii
w melancholii
w samozatraceniu
ani się obejrzymy
kiedy szarość wypatroszy
nas ze złudzeń

w nokturnach pejzażu
zatopimy i zamyślenia
i nieszczęść aromat
i nikt nie skojarzy
zależności
od śniegobłotem schlapanej
klawiatury płotu