Śmialiśmy się, śmiejąco
Chodziliśmy, gorąco
Ty i ja, we dwójkę, czasem nawet, razem

Sprzątam pokój
Nikomu niepotrzebne już marzenia
wkładam do papierowej torby
Na półce jeszcze twoja postać, z metalu, żołnierzyk, figurka
kolorowe błyskotki, atrament bólu

Mówiłeś, że ludzie nie rozumieją
Że dlatego nie mówisz
Twoje zdjęcie, ma pożółkłe brzegi
I brak cyfrowej kopii

Może kiedyś to pojmą
Papierowa torba się przedrze
Z mułu na brzegu, z pobocza drogi
Jakieś dziecko znów wygrzebie

Nadzieję, marzenia
Nie ma się co rozczulać
Walec czasu nadjeżdża
Może przeciwnie
Wszystko przeminie
Nikt nic nie zrozumie
A twoje słowa

Nie ważne
Czas... to tylko wymiar