 |
dnia 23.04.2023 22:26
Cindy, jak dotąd nie zestarzała się. |
dnia 24.04.2023 06:13
Dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu, czyli po polskiemu - nie szata...
Cindy Crawford występuje jeszcze w reklamach obcych marek? Z tego co wiem, posiada własną linię perfum, więc nie sądzę, by przyklaskiwała konkurencji. Jej "wyrodna" córuś, to inna para kaloszy :)
Rabarbar pojawia się w składzie wielu perfum, między innymi; Cartier, Marc Jacobs, Jo Malone, Dolce & Gabbana, Mugler, Salvatore Ferragamo.
Wiersz "skrytozalążkowy" a przy tym miododajny. Pozdrawiam serdecznie. |
dnia 24.04.2023 14:33
Grain, zgadzam się z Tobą. Dlatego nie napisałam, że reklama jest "ze starą" Cindy, a tylko "z podstarzałą". Podstarzała to "nieco stara". I uważam, że nadal piękna. |
dnia 24.04.2023 14:38
Maciej Sawa, to prawda, szukałam teraz i nie znalazłam, żeby reklamowała perfumy. Niech zatem robi to tylko w moim wierszu.
Dzięki za info o nucie rabarbaru i miły dla mnie odbiór wiersza. Pozdrawiam równie serdecznie! |
dnia 24.04.2023 19:00
Tyle to ciepła i empatii, typowej dla dziecka. Chce się wiedzieć więcej o Toni, ale to już poletko dla wyobraźni... Kompot z rabarbaru to generator wspomnień, jeszcze placek z rabarbarem. Pozdrawiam. |
dnia 24.04.2023 20:44
Cindy Crawford to dalsza rodzina Ibisza :D
czule ;) |
dnia 25.04.2023 10:11
Kompot i placek z rabarbaru... to mojej mamy ręce.
W niedzielę szliśmy nad rzekę całą rodziną, z takim wyposażeniem.
Piękny wiersz. |
dnia 26.04.2023 03:29
silva, też za dużo o Toni nie wiem. Były dwa drewniane domy na dużym podwórzu, otoczonym ogrodami, z jednej strony ogród kwiatowy, z drugiej warzywny. W jednym domu mieszkał mój dziadek, w drugim Tonia. Pamiętam, że siedziała na drewnianej ławce, obok stał stoliczek, na nim dzban kompotu. Nie pozwalano mi się do niej zbliżać, lecz ona patrzyła na mnie z daleka z ogromną czułością. Pozdrawiam |
dnia 26.04.2023 03:31
Vagirio, milion jest gwiazd (w dziecięcym rozumowaniu milion to ten ogromny ogrom), i wiele z nich to gwiazdy spokrewnione. |
dnia 26.04.2023 03:35
Milianna, nigdy nie jadłam placka z rabarbaru. Moja mama nie miała talentu do wypieków. Kiedyś jednak zaryzykowała zrobienie pączków z marmoladą. Wyszły małe, niewyrośnięte, spalone na czarno, twarde, ale posypane cukrem pudrem dało się zjeść. I zjedliśmy.
Milo, że wiersz się spodobał. |
dnia 26.04.2023 09:58
Podoba mi się ten wiersz, w charakterze wędrówki w czasie. Wspomnienia zawsze mają w sobie wielką moc, a zwłaszcza wspomnienia do dzieciństwa. Obrazy z tego obrazu zawsze są niezwykle wyraziste, mają dużą siłę oddziaływania. Po pierwsze dlatego, że w pamięci przechowuje się to już samo w sobie było głęboko "naznaczające". Po drugie - upływ czasu przetwarza te wspomnienia, pewne elementy wyostrza, inne zaciera, jeszcze inne- zmienia. Po tej wstępnej "obróbce" wiersz w zasadzie powstaje sam, z udziałem Niewidzialnego Autora...
Ujęła mnie obecna w tym wierszu niewinność dziecka, które jest tak bardzo ciekawe świata i ludzi, pozbawione uprzedzeń, gotowe cieszyć się po prostu relacją, smakami, wbrew uprzedzeniom dorosłych.
Zastanawiam się, czy w naturalnym dialogu Tonia powiedziałaby "mała Gosiu", czy raczej "Gosiu, Gosieńko...". Albo pij, mała/malutka/maleńka". Czy zwracając się do dziecka, używamy tego epitetu, bo wydaje mi się, że nie.
I w tym momencie są dwie opcje: albo się czepiam szczegółów (bo może rzeczywiście tak było), albo jednak Autorka nie cytuje bezpośrednio słów Toni. Staje się w tym momencie dorosłą obserwatorką dawnej siebie i przymiotnik "mała" ma ukazać ten dystans, to oddalenie od sytuacji, spojrzenie z perspektywy tytułowego "miliona gwiazd". Wtedy może nawet kursywa by się przydała?
Ale to takie dywagacje osoby, która lubi czasem podłubać w drobiazgach.
Pozdrawiam,
Glo. |
dnia 26.04.2023 17:13
Gloinnen, ciekawa uwaga dotycząca tej "małej". Dlaczego jest akurat tak? Otóż użycie samego zdrobnienia nie dałoby potrzebnego efektu: natychmiastowego skojarzenia z dzieckiem. Zdrobnienia można użyć zwracając się do nastolatki, a też i do dojrzałej kobiety, nawet do staruszki. "Mała Gosia" była mi potrzebna. Chciałam, żeby słowa w puencie można było przypisać każdej z trzech postaci, jakie pojawiły się w wierszu. Mogłam sama do siebie tak powiedzieć, cytując Tonię (co zauważyłaś wspominając o obserwowaniu dawnej siebie), mogłam też bezpośrednio zacytować Tonię, a mogła tak zwrócić się do mnie sama Cindy C., która tkwiła uwięziona na podniebnym banerze, gdzieś tam, hen, hen, na szczycie metalowej konstrukcji podpierającej reklamę.
Stamtąd musiałam wydawać się mała nawet będąc dorosłą.
"Mój ogródek" to niekoniecznie tylko grządka z rabarbarem.
I ja pozdrawiam |
dnia 27.04.2023 05:54
Gloinnen, chodziło mi też o brzmienie. dla mnie ten fragment ma swoją melodię, ładnie brzmi. Słowom towarzyszy pewien rytm:
pij ma-ła Go-siu pij
nikt nie wi-dzi
z mo-je-go o-gród-ka
Gdyby "małą Gosię" zastąpić jakimś zdrobnieniem, czy innym słowem, ta strofa brzmiałaby inaczej.
Może i dobrze wyszłoby z powtórzeniami:
pij Go-siu Go-sień-ko pij
nikt nie wi-dzi
z mo-je-go o-gród-ka
albo:
pij ma-ła ma-leń-ka pij
nikt nie wi-dzi
z mo-je-go o-gród-ka
Jednak wtedy widoczny byłby zbyt duży nacisk na te zdrobnienia, przesunąłby się środek ciężkości wiersza. |
dnia 27.04.2023 12:41
Wracam do Twojego wiersza nie wiem który już raz. Za każdym jednak jestem pod dużym wrażeniem. W tak prosty sposób powiedzieć tak wiele! Otworzyć tekst na interpretację, nie zaś narzucać jedynie słuszną i w dodatku bez tych męczących, zawiłych metafor, dopełniaczowych porównań itp. To jest dopiero coś! |
dnia 27.04.2023 15:52
małgorzata sochoń - dziękuję za Twoje wyjaśnienia:)
Dywagacje dywagacjami, a wiersz żyje swoim życiem. W wyobraźni, jak to słusznie zauważył kolega, adaszewski.
Pozdrawiam :)
Glo. |
dnia 28.04.2023 11:55
adaszewski - miło mi bardzo. Dzięki!
Gloinnen - :) |
dnia 12.05.2023 21:08
))) |
|
|
v6.01.7 © 2003-2005
![[www.pajacyk.pl]](/fusion/images/pajacyk.gif)