Noc nigdy nie jest dość ciemna,
żeby poznać własną duszę.
I że trzeba wyjść na pustą rozległą równinę,
żeby spotkać drugiego człowieka.
Stojąc na plaży mówiliśmy, że
w zachodzącym słońcu nie da się poczuć
ukrytej wśród fal siły oceanu.
Piliśmy czerwone wino,
gęstniejący mrok rozpraszało ciepło
odziedziczonej po babci lampy.
Obok ktoś słuchał nokturnów Chopina.
Mówiliśmy, że może kiedyś, jak umilknie
żegnający dzień czarny ptak.