każdy z nas ma wieszczy 
którym kibicuje
w wzajemnej symbiozie
wiersze konsumuje

na jednych potrawy
podziw wywierają
na drugich ci którzy
z wdziękiem je podają

nieważna mnogość gestów
i kokietowanie 
ważne co na ostatek 
w sercu pozostanie

dobrze jest w czas opatrzyć
skaleczoną duszę
wrażliwym i pokornym 
ukłon złożyć muszę

nową zatem przypowieść 
poeta kształtuje 
szczęśliwy kto w symbiozie 
wzajemnej obcuje

Aleksander : 
barwne pieśni barda dusza dźwiecznie śpiewa
cnoty wedle rubasznosci i weny opiewa.
i obiecał za poemat,, limit na pierdzenie"
peirdom wszystkich kontynentów zajrzeć pod siedzenie 

Janusz: 
który dostrzega subtelnymi słowy
ognik gdy się w płomień przeistacza nowy
nie ocenia nie sądzi poniża i łaje
jeno się dla maluczkich jako oni staje

Aniela: 
pięknie łączy i przenika światy
ożywia barwną duszą zasuszone kwiaty
szczerze płacze myślami co pląsają w głowie
potrafi grzmić i tulić barda gdy na rowie
tuląc lipowe skrzypce ciepłe sny rozdaje
do smutnych się uśmiecha z głodnym bochen kraje

w każdym z nas jedno serce delikatnie bije
i erupcji wulkany myśli wywołuje
na podium czasem błazen czasem mędrzec staje
szukają perły ktora pięknem emanuje