Ostatni poskramiacz lwów na rejonie
zmarł bezpotomnie, pogrzeb był skromny,
w rogu klatki.

Tuż obok przejścia na trzecią stronę
znormalizowanych wymiarów. Podwórka.
Wszystkie babcie obsiadające partery
rozpaliły pochodnie.

Z wyniosłych pięter sączyły się marsze,
paradoksalnie uspokajające.
Można powiedzieć, odszedł w glorii,
odprowadzany przez lekko zdziwionych
przechodniów.

Samotne lwy zniknęły, niezaprzeczalnie
w blasku zachodzącego słońca.