Mój dom nad łąki wzlatuje zuchwale.
Cirrusem złotym do nieba się wdziera,
Za nim baranki i Drab przechera:
Nie będzie już więcej szczekał na wale.

Zbysiu też nie śpi, toczy bój z chmurami.
W deszczowej zbroi to goni, to pada,
Aż z kanwy w atramencie listopada
Słonko wyziera nad Radwanicami.

Wśród ostów w szadzi, pomidorków kiści
Mi kurki zbierać i na Ciebie czekać,
Póki się sen Twój w ogrodzie nie ziści.

Bóg Cię wywiedzie z ucisku człowieka
I wróci nas sobie, jak na raj przystało,
I jedno da nam- uświęcone ciało.