nie wchodź samotnie w tę pogodną noc
kiedy ptaki nie przylatują pod okna
tylko zimny wiatr zdmuchuje świece

próbujesz wejść do ogrodu nie uciekaj
nie bój się stojących z pochodniami

noc przyniesie zbawienną ciszę
zaśniesz oparta na ramionach gwiazd
daleko i blisko oni nas nie widzą

grawitacja scala języki słońca
oddychamy jak embriony motyli
które śnią w kokonach zarażone życiem

pękają jedwabne połączenia
trzymasz diamenty w dłoniach
jak pestki z tajemnicą próżności drżą czyste

cząsteczki wody nie mogą się rozłączyć
to wieczność zapętlona w czasie
którego nie udaję się nam zatrzymać