Niczym Rilkego ciemnoniebieska róża jak
w deszczu ściana ceglana:
z tym obojętnym zdumieniem,
że jakoś ty do kolorów

się przyzwyczajasz. Nigdy odmiennie.
Ty wiesz, iż nie doznawszy
dobrodziejstw liści jesiennych będzie
tak jakbyś drętwe pocierał sobie kolano.

Nie wszak twoja to sprawa.
W której tkwisz, stojąc w kałuży
i czujesz: jesień tożsama -

z ciemnoniebieską Rilkego różą, mroczną następnie.
Oto ustaje sam szept.
Tu nie ma żadnego JAK i nie istnieje GDZIE.

Herbstsonett mit Rilke

Altrosa wie Rilke oder wie
eine Ziegelwand im Regen:
das Staunen wird sich legen.
Du gewöhnst dich irgendwie

an Farben. An anderes nie.
Du weißt dich nicht zu bewegen,
im herbstlichen Blättersegen,
reibst dir beklommen das Knie.

Das ist nicht deine Sache.
Du stehst in der der Wasserlache
und fühlst: der Herbst ist so -

Altrosa wie Rilke, dann düster.
Da stockt selbst das Geflüster.
Da gibt es kein WIE und kein WO.

Podaje: "DUDEN. Deutsches Universal Woerterbuch", że wyraz "altrosa" [przymiotnik nieodmienny] oznacza ciemną różę, o niebieskawym zabarwieniu płatków.