I
czytam troskę o jutro
światów
zmartwychwstałych miłości pamięci
pragnień by zgubić
cierniowe ścieżki
do sedna czystych serc

sens praw fizyki
zdrowego rozsądku
w oceanie głosek i liter
jawy i snu
i ciężkich skrzydeł
w pragnieniu wzlotów
ponad betonowy las

złote warkocze zbóż
oddychają w plecionej bułce
ziemia dawno nie czesana
boli dojrzewaniem traw

II
okruszki kobiecości pod siwym włosem
przykrytym czarną chustą

spieszy na cmentarz po kościele
na rozmowę
z życiowym partnerem z cienia
bohaterem wojennym
którego ognisty pocałunek kuli
zmienił w szkarłatny kwiat
więdnący w rytmie serca

ściął pień życia
zamknął powieki na teraźniejszość
wsłuchując się w głosy bogów niebytu
obojętny na osamotnionych

tęsknota schowana w ciszy
zmienia zapachy pór roku