Znów zapominam, zasypiam znów
świat własny przędę.
Uciekam zmysłom i jestem już
nigdzie i wszędzie.
Przeoczam życie. Pochyla się
i patrzy na mnie
jak śpię spokojnie i siebie śnię
cicho i ładnie.
A w okół świat się bierze za łby,
wciąż gdzieś ktoś ginie.
Rzucam się trwożnie, co będzie gdy,
sen mój przeminie.
Wyrzucam widma parszywych dni
za bramę powiek.
We śnie, wiem co chcesz powiedzieć mi
zanim to powiesz.
I wiem co zrobisz. Tu wszystko jest
proste i jasne.
Budzę się, czekam
aż powiek mi sen nie zatrzaśnie.