Coś pod skórą. Przesuwa się, chrzęści, twardnieje.
Czuję wyraźnie śpieszny rozrost w plątaninie żył.

Co noc kaleczy coraz ostrzej, mam otarcia
i odleżyny, nie mogę wymawiać niektórych słów.

Aż w końcu budzi mnie wstyd, pamięć o każdym
daremnym potknięciu, rumieni się śliskie ciało.

I te ciemne sny zepchnięte do podziemi,
po spodem kruche nerwy, rozrzedzona krew

obmywa po raz kolejny gładkie kości.
Znaki pośród korytarzy są nieomylne,

a jednak nie rozumiem. Chyba tylko ja tak mam
nie umiem żyć bez bólu, w zapamiętaniu

liżę blizny, gryzę powietrze, tłukę się o zakneblowane
okna, próbuję dorwać się do światła

To nie mój los, a jednak trzeba się pogodzić,
wśród równych być ostatnim.