Promyk jasny lecz mdły, z rozstępów mgieł,
odginął,
przepił do przyjaciółki chmury, zstąpił,
uśmiechem nadziany, zmienił się w wino.

Aromatem lżejszym od snu, nie zsunął się w tłum,
lecz wniknął w plecaki nosicieli ulotek:
hałasu o nic.

Złoty skowronku wznieś z posad smętność
listopada, rewersem skib skorych wieczorów -
odwróć błękity,
niech spod zgasłych dni wytrysną strugi zielone -
strzęsione z litych;
głębin,
całe stada poranków będą je dziobać,
nicielnicą światła.

Ciszkiem wątłych świto-dali,
upływam,
jasny przecinek chwytam głodem moich oczu.