nagle zastyga na złotym łańcuszku,
zostawiamy ją w spokoju.

W oczach ani kawałka nieba,
całe przeniosło się do środka głowy,
przemieliło z ziemią i zmieniło w papkę.

Ubieranie trwa krótko.
Niebieska sukienka pamięta wesele
kiedy to Matka Boska roznosiła szczęście.

Chcąc zdążyć przed deszczem odchodzę,
właściwie biegnę, byle dalej od chmur które ktoś przepowiedział,
że właśnie zmarła matka,

moja.