zamyślona stoję na moście
moje nieruchome oczy
patrzą się w srebrzystą wodę

jak ziemskie zwierciadło
rzeka odbija moją duszę
uspokaja i ucisza moje serce
łagodzi mój umysl

skrzący się strumień
płynie bez końca
i chętnie myje brązowe kamyki
które świecą się i blyszczą
w porannym slońcu

chłodny wiatr zimowy
gryzie moją twarz
i szeleści liście
pod moimi stopami

piosenka ptaka
przebudza stałą tęsknotę
i przypomina o spokoju
jaki przyroda przynosi dla mnie

kiedykolwiek słyszę daleką kołysankę
z burzącego się potoku
wiem że przyroda mnie woła

idę naprzód
wzdłuż brzegu rzeki
aż do oceanu
i na świat daleki

potem stoję na moście
tak jak kamień trwały


Anielska muzyka
z szumiącej wody
goi moje rany
nadane przez los szkody

wiem że nic mnie nie zaniepokoi
dotad jak mam wiarę
ale i tak czasami wątpię

ile czasu będę stała
nieruchoma na moście
dokąd muszę słuchać
tej kryształowej pieśni

gdzie mnie stąd nogi poniosą