gromniła się wierzba na przydrożnym wzniesieniu
rzucając wyzwanie boskiemu spojrzeniu
układała się z resztą
słońcem zacienią
wiatrem rozproszą

drogie niesmaczne nazbyt pstre kolorowe
za słone za słodkie za gotowe ubogie
co na przepięknym genialnym zamyśle
przekreślają zręczną sztukę
przekreślają życie

mistrz z próchna zbija perpetuum mobile
chłopczyk z chłoniakiem bawi się w przedszkole
bóg wydał rozkazy
zlatują anioły
-ileż to razy

prosiłem byście wytężali swoje zwinne oczy
-to płacz potężnej wierzby przestrzeń nam zmroczył