leniwie słońce wpatrzone w
nasze świecące po piwie śle-
pia, a czasu jest aż tyle, że
nie mieści się na cyferblacie
grześkowej cebuli po ojcu

łańcuszne rumaki-rowery
czekają na pierwsze zacięcia
ostrogą, a słów ciśnie się tyle
że milczenie jest najlepsze
i tylko czasem z mozołem
przedostaje się litera po literze
słowo słówko pierdółko
przez usta niedosłyszane
most... rzeka... ludzie... piwo...
a śmierć dopowiada zakończenie
...ostatni ...głębia ...cienie ...zimne

'rozsypany po filmowym blacie
bilon' wspomnienia uwalniają nas
od czasu pieniędzy przymusu
pracy i prozy życia powszedniego
daje mi żywot wieczny, a
Grześkiem jakoś wzgardza...

siedzimy w tym samym ogródku
utkanym z pajęczych wymiocin
i łodyg chmielowych do nieba
tylko pchła błyska nam po oczach
swym aparatem ortodontycznym
a słońce w kolorze piwa
klepie za Grześka zdrowaśki leniwie