Kasandra

pojawia się ascetycznie w prostym akcie oto jestem
(beznamiętnie konstatuje: nic nie wynika z tego faktu)

kiedyś

widziała wielkie błękitne ptaki z jego oczami
na których grzbiecie unosiła się w niebo
słyszała chóry anielskie i weselne dzwony
z fusów kart i konstelacji gwiazd tworzyła świat

ale nie ma jej tam

teraz

obgryzionymi ze zgryzoty palcami wydłubuje z oczu
resztki profetycznych wizji skazując się na wieczną ślepotę
wymazuje z serca wieszcze sny i cudowne omamienia
trąca ręką taflę wody która jeszcze marszczy ich
obraz, zgarnia porozrzucane pióra

obudziła się daleko poza sobą

co miało być pięknem przekuło się w klęskę
czekała niebiańskich pieni a ozwały się głosy trąb
widzi ludzi o nietrwałych twarzach
które znikają pod zasuniętymi na głucho powiekami

przyszłość jest ciężarem nie do udźwignięcia

nie słyszy już głosów
nikt jej nie wierzy
sens czerpie z nadziei
że odebrana jej zostanie moc jasnowidzenia

po cóż jej było być prorokiem
skoro nie ustrzegała się końca

jego poddała reifikacji
jest już tylko
komplikacją molekuł

kamień ma więcej ciepła