"Człowiek" to brzmi...
To tylko brzmi.
Równie wspaniale co "Hodowla Świń".
Moja świnia, moja świnia,
moja bardzo wielka świnia we mnie,
i pies, hiena, i coś jeszcze:
Jakby Legion Błyskawic
tkający burzową przestrzeń.

"Człowiek" to brzmi...
Za często zbyt wyniośle.
Jak błyszcząca Idea dla poszarpanych serc,
wątłych umysłów, od której niejeden oślepł.
Ta gwiazda obietnicy wolności bez bólu,
co zbójców ogłasza Królami Świata,
ta sama jaskrawość każe ścinać królów.
Mały w niej Jezusek, zawsze większy Szatan.

"Człowiek" to brzmi...
Jak dźwięk alarmu, brzęk złotych skarbów,
zginanie karku i głos zegara w upływie krwi.
A czas to skarb sczerniały jak łamane serca,
i strach przed miłością człowieka do człowieka,
bo nie tylko ciała jest on mordercą.
Lecz niepodobna wiecznie mu czekać.


Chcieć wiedzieć dużo to: Komu podać rękę.
Chcieć wiedzieć więcej to: Komu oddać serce.
Mały Jezusku, miej nas w opiece.
Przed nami nas ochroń. Nami samymi.
Człowiek to brzmi... Nic więcej.