palce są tylko strefą ciszy gdy złoty dzwonek zimowej sarny
licząc na krucjatę wiatru na chwilę zamilkł i wilk rozgrzesza
niejedno runo jak ostatni pocisk gwałtownego śmiechu
wpisanego w krajobraz rozpaczy i bólu rozpiętych pajęczyn

znowu listonosz nie zapukał do moich drzwi a przecież czekałem
czas dłubie po nocach szpary w deskach podłogi rzeźbi strumyk
deszcz rzeczywistości gasi wesoły płomień z dwóch kamieni
wybieram okrąglejszy bliższy marzeniom o rzeczywistości

silniejszy jestem od kolca każda róża ma inny smak tam
bezpiecznie ukryta przed zgiełkiem ulicy zapadasz w świat
cichej wiary jak w kolorowy wachlarz migotliwych warkoczy
sen wkładasz w dłonie szepcąc o dojrzałym owocu

a świt już pieści makijaż nocy i grzech z kolanami pod brodą
coraz śmielsze przybiera kolory siadając na progu domu