Na przód szeregiem, równy krok!
Unieś swą tarcze i oślep wzrok!!!
Abyś nie widział jak kona wróg.
Aby współczucie nie znało dróg,
Do twego serca i ręki prawej,
Od czubka miecza po ramie krwawej!

W serca wrogów wlewać strach.
Złote pochodnie cisnąć na dach.
Ich martwe ciała w piach rzucić,
Olbrzymie miasta w gruzy obrócić!!!
Ku chwale Seta nieść sztandar śmierci,
Z czerwoną żmiją na czarnej pieczęci.

I walczył będę ku jego chwale,
dopóki wroga nie powale.
Lub sam nie padnę na chwały polu,
dając pożywkę matce moru!!!
Zostawię tedy włócznie bracią,
Oni nią wrogom za mnie odpłacą.

Gdy dusza moja ujdzie przez ranę,
Kiedy me serce bić już przestanie
kiedy robactwo me kości oczyści,
kiedy ma czaszka wyprze się myśli,
kiedy imienia mojego pamięć
wymiecie dziejów i wojen zamieć,
Dopiero wtedy skonam do końca
Lecz razem ze mną zginie bóg słońca!!!