Moje wiersze wypuszczę ma wiatr,
niech on niesie ich słowa przez świat,
niech oczyści mą duszę od wad,
by wzleciała i ona jak ptak.

Bo tak ciężko na świecie jest żyć,
gdy uczucia musi się kryć,
jeden tylko rozumie to Bóg,
co miłości pokazał swej próg.

Próg, pęknięty od wojen na pół,
serce ludzkie okrywa wciąż ból,
tylko ten to zrozumie - kto tu,
podaruje swą miłość i trud.

Tyle w świecie rozstajnych jest dróg,
co prowadzą do piekielnych wrót,
Ty przez drogi krzyżowej swej trud,
okazałeś miłości swej cud.

Choć my wszyscy idziemy przez świat,
tak nierówny jest bratu - brat,
jeden łzami obmywa ten świat,
drugi w życiu, nie słucha twych rad.

Kiedy przyjdzie rachunku już czas,
gdy ze świata powołasz już nas,
Bóg miłości co siebie nam dał,
niech prowadzi do niebios swych Chwał.

Ufaj Temu co Życie swe dał,
co niewinną ofiarą tu zmarł,
On Swą Matkę, za Matkę - nam dał,
by broniła swych dziatek od kar.