(Góry Kaczawskie. Szlakiem Wygasłych Wulkanów. Nowy Kościół.)

miejsca mają duszę. wierzono głęboko
rozkopując zbocza po kolana w bagnie
mlaskającym zdziwieniem bo się ośmielono

odsłonić. milczała zagniewana. w końcu zaskoczyła
opowiadaniem o wędrowcu patrzącym w nocne niebo.
tam gwiazdami wybrukowano krętą ścieżkę

myśli. jak głęboko trzeba utonąć w oczach
by spłoszone podpłynęły ku źrenicom agatów.
wstęgi zakrzepły w próżniach skał magmowych.

wytrąciły się kryształami z parujących wód wulkanu
dziś zastygłego. trzonu nie można rozłupać
w okruchy chęcią tylko. trzeba młotka i czasu.