mam kilka znaków
szczególnie właściwych śmierci:
o jedną poduszkę za mało żeby uśpić strach
frasunek
i bezsenność by wiedzieć że nie uda się usnąć

jeszcze się nauczę zamknąć ci oczy
czując jak się starały być dla mnie zielone

cieszyć się gdy rodzi się człowiek
i przejść przez abstrakcję
gdy na końcu drogi i tak czeka symbolizm

drobiazgów w pamięci wystarczy
za śnięte miejsca płynące do góry kartkami
wyrwanymi z przewodników
po pustych korytarzach

kumulujących echa z okolic
w których nie istnieją błędy istnienia
natury śmierci są bliskie zwierzęciu

oswajam się z myślą
potrafiliśmy jeść sobie z ręki