wisi nad głowami to
co się nie stanie
nie poruszy życia
nie rozbudzi zmysłów
bo my jesteśmy nieoczekiwaniem
niedomówieniem
zabyciem w dwoistość

niedopowiedzeni
zgaszeni zachwytem
wciąż niedoczekani na to co nie przyjdzie
snujemy plany
wspólnej nieprzyszłości
zanieprzepaszczonej niejedności bytem

...a gdyby tak przerwać
niezmowę milczenia
niepewności nasze
złączyć w jedną razem
bylibyśmy całym
wspólnym
niezdobytym
niedopowiedzianym
żywiołów obrazem

ogniem wodą
chmurą i powiewem...

ziemią niebem
słońcem i księżycem...

ruchomym piaskiem
skałą kwiatem drzewem...

...ale nie będziemy.

bo dwoistość zabić to
zaniemilczeć
doczekać
dopowiedzieć
zabyć...